Cries And Whispers (1972)

นักแสดงนำและผู้กำกับ

 

• แฮเรียต แอนเดอร์สสัน (Harriet Andersson) รับบทเป็น แอ็กเนส: การแสดงที่ “พลีชีพ” และน่าสะเทือนใจที่สุด
• คารี ซิลวาน (Kari Sylwan) รับบทเป็น แอนนา
• อิงกริด ธูลิน (Ingrid Thulin) รับบทเป็น คาริน
• ลิฟ อุลล์มันน์ (Liv Ullmann) รับบทเป็น มาเรีย
• ผู้กำกับ/เขียนบท: อิงมาร์ เบิร์กแมน (Ingmar Bergman) ปรมาจารย์ชาวสวีเดน
• ผู้กำกับภาพ: สเวน นิควิสต์ (Sven Nykvist) (เจ้าของรางวัลออสการ์ สาขากำกับภาพยอดเยี่ยมจากเรื่องนี้!)

โปสเตอร์หนัง

รีวิวและบทวิเคราะห์

 

Cries and Whispers คือ “บทกวีแห่งความเจ็บปวด” ที่สมบูรณ์แบบ

• งานภาพระดับมาสเตอร์พีซ: จุดที่ต้องคารวะที่สุดคือ “การใช้สีแดง” ที่ท่วมท้นในแทบทุกฉาก เบิร์กแมนเคยกล่าวว่าสีแดงคือ “สีของจิตวิญญาณ” มันคือสัญลักษณ์ของเลือด, ความเจ็บปวด, ความรัก, และมดลูก สร้างบรรยากาศที่ทั้งงดงามและน่าขนลุกไปพร้อมๆ กัน
• การสำรวจจิตใจมนุษย์ที่ลึกซึ้ง: หนังเรื่องนี้เจาะลึกไปถึงแก่นของความโดดเดี่ยว, การไม่สามารถสื่อสารกันได้, ความกลัวตาย, และการโหยหาความรักและความเข้าใจได้อย่างเจ็บปวดและทรงพลัง
• การแสดงที่ดิบและจริง: นักแสดงทุกคน โดยเฉพาะ แฮเรียต แอนเดอร์สสัน มอบการแสดงที่ “กล้าหาญ” และ “เปิดเปลือย” ทางอารมณ์อย่างถึงที่สุด
• IMDb: ให้คะแนนสูงถึง 7.9/10
• Rotten Tomatoes: ได้รับคะแนนจากฝั่งนักวิจารณ์สูงลิ่วถึง 93% (Certified Fresh)
• รางวัล: ชนะ ออสการ์ 1 รางวัล (กำกับภาพยอดเยี่ยม) และได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงอีก 4 สาขา รวมถึง ภาพยนตร์ยอดเยี่ยม และ ผู้กำกับยอดเยี่ยม

j30bell

⭐ 9/10

ภาพยนตร์เรื่อง Cries and Whispers แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าความสยองขวัญและบาดแผลทางใจคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในชีวิตประจำวัน ไม่ใช่ภาพหลอนอันน่าสะพรึงกลัวของเหล่านักฝันร้าย นับเป็นการฟื้นตัวของเบิร์กแมนในฐานะผู้กำกับภาพยนตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของยุโรปคนหนึ่ง เช่นเดียวกับภาพยนตร์ส่วนใหญ่ของเบิร์กแมน Cries and Whispers นำเสนอเรื่องราวเกี่ยวกับความตาย ความทุกข์ทรมานก่อนความตาย และการประเมินชีวิตใหม่ที่เกิดจากความตาย เรื่องราวเน้นไปที่พี่น้องสาวสามคน คนหนึ่งเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง อีกคนติดอยู่ในวังวนแห่งชีวิตสมรสอันน่าสะพรึงกลัว และคนสุดท้ายกำลังมีความสัมพันธ์อันไม่ราบรื่น เรื่องราวที่ดำเนินไประหว่างหญิงสาวทั้งสามคนคือสาวใช้ที่คอยดูแลหญิงสาวที่กำลังจะตายอย่างทรมาน และในฉากหนึ่งอันน่าตื่นตะลึง เธอได้กอดเธอไว้แนบอกเปลือยเปล่าราวกับแม่อุ้มลูก

ดังนั้น เรื่องนี้จึงไม่ใช่เรื่องตลก ภาพยนตร์ของเบิร์กแมนมักไม่เหมาะสำหรับผู้ชมทั่วไป และผมคงไม่นำเรื่องนี้กลับบ้านไปดูกับแม่แน่นอน เช่นเดียวกับนักประพันธ์เพลงคลาสสิกผู้ยิ่งใหญ่ เบิร์กแมนใช้ความแตกต่างอย่างทรงพลัง เสียงที่แผ่วเบาจนคุณต้องตั้งใจฟัง แทรกด้วยเสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดจากแอ็กเนสที่กำลังจะตาย โทนสีเป็นสีแดงอันน่าสะเทือนใจ ค่อยๆ จางลงเป็นสีเขียวและสีฟ้าอันแสนงดงาม ขณะที่เหล่าหญิงสาวรำลึกถึงชีวิตวัยเยาว์ ตัวละครทั้งสองก็มีความแตกต่างกันอย่างน่าอึดอัดเช่นกัน น้องสาวสองคน คารินและมาเรีย กำลังเฝ้ารอความตายเพื่อน้องสาว

แต่ภารกิจของพวกเธอกลับไม่ได้ทำให้พวกเธอรู้สึกเห็นอกเห็นใจ พวกเธอรู้สึกหวาดกลัวและขยะแขยงต่อความทุกข์ทรมานของน้องสาว แต่พวกเธอก็ไม่ยอมจับมือหรือปลอบโยนเธอ ความรู้สึกไม่ชอบหน้ากันที่ทั้งคู่มีต่อกันนั้นชัดเจน ซึ่งตรงกันข้ามกับมนุษยธรรมอันเรียบง่ายของแอนนา สาวใช้ของพวกเธอ ซึ่งพวกเธอพูดกันอย่างเย็นชาว่าควรจะไล่ออกเมื่อน้องสาวเสียชีวิต เรื่องราวดำเนินไปในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 สลับไปมาระหว่างปัจจุบันและอดีต เผยให้เห็นแรงจูงใจและเรื่องราวของพี่น้องสาวทั้งสอง หนึ่งในฉากย้อนอดีตเหล่านี้ทำให้ผู้ชมต้องเผชิญหน้ากับภาพที่น่าสะเทือนใจที่สุดภาพหนึ่งในวงการภาพยนตร์ นั่นคือภาพของคารินผู้เก็บกดใช้แก้วกรีดช่องคลอดของตัวเองเพื่อหลีกเลี่ยงการมีเพศสัมพันธ์กับสามี

มีเพียงผู้กำกับระดับเบิร์กแมนเท่านั้นที่จะทำให้หนังเรื่องนี้น่าติดตาม แต่ถึงอย่างนั้นมันก็น่าติดตาม เบิร์กแมนได้แสดงฝีมือการแสดงอันน่าประทับใจจากนักแสดงนำทั้งสี่คน ได้แก่ ลิฟ อุลมันน์, อิงกริด ธูริน และแฮร์เรียต แอนเดอร์สัน และคารี ซิลวานผู้สง่างามแต่แฝงไว้ด้วยความเรียบง่าย การเรียกภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า “Ibsenesque” ถือเป็นการดูถูกความคิดสร้างสรรค์ของเบิร์กแมน นับเป็นเครื่องยืนยันถึงอัจฉริยภาพของเขาว่านี่อาจไม่ใช่หนังที่ดีที่สุดของเขา แต่กลับเป็นหนึ่งในหนังที่โดดเด่นที่สุดในวงการภาพยนตร์ยุคใหม่ ผมขอแนะนำอย่างยิ่ง 9/10

gftbiloxi

⭐ 8/10

เมื่อออกฉาย CRIES AND WHISPERS ได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่ดีที่สุดของเบิร์กแมน แม้ว่าจะไม่ได้คงไว้ซึ่งคำวิจารณ์ดั้งเดิมไว้มากนัก แต่มันก็ยังคงเป็นภาพยนตร์ที่ยอดเยี่ยม เป็นภาพยนตร์ดราม่าที่ถ่ายทอดอย่างละเอียดอ่อนและละเอียดอ่อน โดดเด่นทั้งในด้านความเงียบและบทสนทนาที่แทรกเข้ามาเป็นครั้งคราว และในหลายๆ ด้าน ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นบทนำสู่ผลงานของเบิร์กแมนได้อย่างยอดเยี่ยม เช่นเดียวกับภาพยนตร์หลายเรื่องของเบิร์กแมน CRIES AND WHISPERS แสดงให้เห็นถึงความหมกมุ่นของผู้กำกับเกี่ยวกับความทรงจำ การสื่อสาร เวลา ชุมชน และความตาย เรื่องราวดูหดหู่: แอ็กเนสกำลังจะเสียชีวิต และคารินและมาเรีย น้องสาวของเธอได้เดินทางมาดูแลเธอในช่วงที่ป่วยหนักครั้งสุดท้ายนี้ แต่พวกเธอกลับไม่สามารถสื่อสารอย่างมีความหมายกับแอ็กเนสหรือกันและกันได้ และการดูแลอารมณ์ของแอ็กเนสส่วนใหญ่ก็ตกอยู่กับแอนนา สาวใช้ที่อุทิศตนให้กับเธอมาอย่างยาวนาน

เมื่อภาพยนตร์ดำเนินไป เราต่างซึมซับความทรงจำของผู้หญิงแต่ละคนไปทีละคน แอ็กเนสผู้ใกล้ตาย (แสดงโดยแฮร์เรียต แอนเดอร์สัน ด้วยความสมจริงอันทรงพลัง) ไม่เพียงแต่ต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดที่เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น แต่เธอยังรำลึกถึงความพลัดพรากทางอารมณ์ระหว่างแม่ที่เสียชีวิตไปนานแล้วกับตัวเธอเองด้วยความเสียใจ ซิสเตอร์มาเรีย (ลิฟ อุลแมน) นักกามราคะผู้ไร้สติ เล่าถึงการนอกใจที่เป็นพิษต่อชีวิตสมรสของเธอ ซิสเตอร์คาริน (อิงกริด ธูลิน) ผู้เย็นชาทางอารมณ์ เล่าถึงการทำร้ายตัวเองที่ออกแบบมาเพื่อขัดขวางความปรารถนาของสามี มีเพียงแอนนา (คารี ซิลแวน) สาวใช้ผู้ตรงไปตรงมาราวกับชาวนาเท่านั้นที่พยายามปลอบโยนเธออย่างแท้จริง ถึงขั้นอุ้มศีรษะแอ็กเนสไว้บนหน้าอกเปลือยเปล่าของเธอ และฝันถึงการปลอบโยนแอ็กเนสในขณะที่พี่สาวน้องสาวของเธอล้มเหลว

ภาพยนตร์เรื่องนี้แฝงไว้ด้วยความละเอียดอ่อนของความเป็นเลสเบี้ยน การซาดิสม์และมาโซคิสม์ และการร่วมประเวณีระหว่างญาติพี่น้อง ปัญหาทางอารมณ์ที่มาเรียและคารินเผชิญนั้น อย่างน้อยก็บางส่วนเป็นเรื่องทางเพศ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่จุดสนใจของภาพยนตร์มากเท่ากับเป็นสัญญาณผิวเผินของความวุ่นวายภายในที่ลึกซึ้งกว่านั้น สำหรับความวุ่นวายที่ลึกซึ้งกว่านั้นคืออะไร… เบิร์กแมนอาจกล่าวว่ามันคือธรรมชาติของชีวิต เราต่างยืนหยัดอยู่เพียงลำพัง มักจะปฏิเสธความเป็นมนุษย์ของตนเอง และมักจะไม่สามารถสื่อสารกันได้อย่างมีความหมาย ภาพยนตร์ที่ลึกซึ้ง และแม้จะมีความอึดอัดบ้างเป็นครั้งคราว แต่ก็เป็นภาพยนตร์ที่น่าจดจำและซาบซึ้งใจ ขอแนะนำ

ภาพยนตร์ที่คล้ายกัน

 

หากคุณ “รอด” จากหนังเรื่องนี้มาได้ และต้องการสำรวจผลงานที่คล้ายคลึงกัน เราขอแนะนำ:

1. Persona (1966): อีกหนึ่งมาสเตอร์พีซสุดลึกล้ำของ อิงมาร์ เบิร์กแมน ที่สำรวจจิตใจของผู้หญิงสองคน
2. The Seventh Seal (1957): หนังอีกเรื่องของเบิร์กแมนที่ว่าด้วยการเผชิญหน้ากับความตายและศรัทธา
3. Melancholia (2011): หนังของ ลาร์ส ฟอน เทรียร์ ที่สำรวจความซึมเศร้าและความตายด้วยภาพที่งดงามไม่แพ้กัน
4. Amour (2012): ผลงานรางวัลปาล์มทองคำของ มิคาเอล ฮาเนเก้ ที่ว่าด้วยความรักและความเจ็บป่วยในวัยชราอย่างสมจริง

 

คำถามที่พบบ่อย (Q&A)

 

Q: หนังเรื่องนี้น่ากลัวแบบผีหรือเปล่า?

A: ไม่ใช่หนังสยองขวัญแบบนั้นครับ แต่เป็นความน่ากลัวในเชิง “จิตวิทยา” และ ” Existential Horror” (ความน่ากลัวของการมีอยู่และความตาย) หนังน่ากลัวเพราะความสมจริงของความเจ็บปวดและความโดดเดี่ยว ไม่ใช่เพราะสิ่งเหนือธรรมชาติ

Q: ทำไมทุกอย่างในเรื่องถึงเป็นสีแดง?

A: เป็นความตั้งใจทางศิลปะของผู้กำกับครับ เขาต้องการใช้สีแดงเพื่อเป็นตัวแทนของ “โลกภายใน” ของจิตวิญญาณ ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกที่รุนแรง ทั้งความเจ็บปวด, ความปรารถนา, และเลือดเนื้อ

Q: หนังเรื่องนี้ดูยากและหดหู่ไหม?

A: ใช่ ดูยากและหดหู่อย่างมาก เป็นหนังที่ต้องใช้พลังงานในการดูสูง และจะทิ้งความรู้สึกที่หนักอึ้งไว้หลังจากดูจบ ไม่ใช่หนังสำหรับทุกคนอย่างแน่นอน แต่สำหรับคอหนังที่ชื่นชอบความท้าทาย นี่คือประสบการณ์ที่ล้ำค่า

บทสรุป: Cries and Whispers คือภาพยนตร์ระดับมาสเตอร์พีซที่ทั้งงดงาม, โหดร้าย, และจะกัดกินจิตใจของคุณไปอีกนาน เป็นผลงานศิลปะที่ไม่ประนีประนอมและทรงพลังอย่างถึงที่สุด หากคุณเป็นคอหนังตัวจริงที่ต้องการสัมผัสกับขีดสุดของสื่อภาพยนตร์… นี่คือหนังที่คุณต้องดู