Ed Wood (1994) จะห่วยจะชุ่ย พี่ขอลุยด้วยใจ

 

ทำความรู้จักทีมงานและนักแสดง

 

• ผู้กำกับ: ทิม เบอร์ตัน (Tim Burton)
• นักแสดงนำ:
  • จอห์นนี่ เดปป์ (Johnny Depp) รับบท เอ็ด วู้ด
  • มาร์ติน แลนเดา (Martin Landau) รับบท เบลา ลูโกซี่
  • ซาราห์ เจสสิกา ปาร์กเกอร์ (Sarah Jessica Parker) รับบท โดโลเรส ฟูลเลอร์
  • แพทริเซีย อาร์เคว็ตต์ (Patricia Arquette) รับบท เคธี่ โอ’ฮารา
  • บิลล์ เมอร์เรย์ (Bill Murray) รับบท บันนี่ เบรกคินริดจ์

อยากติดตามผลงานอื่นๆ ของพวกเขาไหม? ลองค้นหาบนเว็บ Movie24HD ของเราได้เลย!

 

โปสเตอร์หนัง

รีวิวภาพรวม: ผลงานที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งของ “ทิม เบอร์ตัน”

 

“Ed Wood” คือภาพยนตร์ที่แตกต่างจากผลงานเรื่องอื่นๆ ของทิม เบอร์ตัน แต่นี่อาจจะเป็นเรื่องที่ “ดีที่สุด” และ “มีความเป็นส่วนตัวที่สุด” ของเขา หนังไม่ได้มีแค่ความตลกขบขันจากความห่วยแตกในการทำหนังของเอ็ด วู้ด แต่มันคือ “จดหมายรัก” ที่ทิม เบอร์ตัน มอบให้กับวงการภาพยนตร์, ให้กับคนนอกคอก, และให้กับทุกคนที่มี “ความฝัน” แต่ขาดซึ่งพรสวรรค์

การตัดสินใจถ่ายทำด้วย ภาพขาว-ดำ ทั้งเรื่องเป็นการคารวะหนังเกรด B ในยุค 50s ที่เอ็ด วู้ด สร้างได้อย่างสมบูรณ์แบบ การแสดงของ จอห์นนี่ เดปป์ ในบทเอ็ด วู้ด นั้นยอดเยี่ยมและเต็มไปด้วยพลังบวก เขาสามารถถ่ายทอดความมองโลกในแง่ดีที่ไม่เคยยอมแพ้ของตัวละครออกมาได้อย่างน่ารักน่าชัง

แต่การแสดงที่ต้องคารวะและเป็นจิตวิญญาณของหนังอย่างแท้จริงคือ มาร์ติน แลนเดา ในบท เบลา ลูโกซี่ เขาถ่ายทอดทั้งความยิ่งใหญ่ในอดีตและความน่าสมเพชในปัจจุบันของดาราผู้ตกอับออกมาได้อย่างน่าทึ่งและสะเทือนอารมณ์ จนทำให้เขาคว้ารางวัลออสการ์สาขานักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยมไปครองได้อย่างสมศักดิ์ศรี

รางวัลการันตีคุณภาพ:

• ชนะเลิศ 2 รางวัลออสการ์: สาขานักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยม (มาร์ติน แลนเดา) และสาขาการแต่งหน้ายอดเยี่ยม

คะแนนจากนักวิจารณ์:

• IMDb: 7.8/10
• Rotten Tomatoes: 92% (คะแนนจากฝั่งนักวิจารณ์)

oshram

⭐ 6/10

ค่อนข้างน่าอายที่ต้องยอมรับว่ากว่าจะได้ดูหนังเรื่องนี้ก็ใช้เวลาตั้งสิบปี จริงๆ แล้วผมไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้ของทิม เบอร์ตัน และถึงจะไม่เคยมีอะไรขัดแย้งกับเขาเลย แต่ผมเพิ่งเริ่มชอบผลงานของจอห์นนี่ เดปป์ได้ไม่นานนี้เอง เมื่อพิจารณาจากเนื้อเรื่องแล้ว เรื่องนี้ก็ไม่ใช่หนังที่ผมสนใจมานานแล้ว แต่บางครั้งสิ่งดีๆ ก็คุ้มค่ากับการรอคอย แน่นอนว่า เอ็ด วูด ถ่ายทอดเรื่องราวชีวิตในฮอลลีวูดผ่านตัวละครหลัก เขาเป็นตัวละครที่เพี้ยนๆ คนหนึ่ง เขาเป็นคนแต่งตัวเป็นผู้หญิงแต่หลงใหลขนแองโกร่า วูดสร้างหนังห่วยๆ ออกมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึง Plan Nine From Outer Space ก่อนจะผันตัวมาทำหนังโป๊ห่วยๆ ในช่วงบั้นปลายชีวิต เรื่องราวนี้ไม่ได้มีความสุขเสมอไป และเบอร์ตันก็เล่าเรื่องราวนี้ได้อย่างชาญฉลาดเพียงแค่บางส่วนเท่านั้น ตั้งแต่ภาพยนตร์เรื่องแรกของเอ็ด เรื่อง Glen or Glenda ไปจนถึงรอบปฐมทัศน์ของ Plan Nine

แต่ความรักที่เบอร์ตันมีต่อวูดและภาพยนตร์ของเขานั้นเปล่งประกายออกมาในทุกเฟรม แม้ว่าผมจะมองว่าเบอร์ตันเป็นผู้กำกับที่มีศิลปะโดยไม่จำเป็น แต่ในเรื่องนี้ แนวโน้มนี้กลับช่วยเขาได้อย่างมาก เพราะเขาสามารถสร้างสิ่งที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ นั่นคือการสร้างภาพยนตร์เกี่ยวกับคนที่เล่นเหมือนกับภาพยนตร์ของพวกเขา (มังกรอันน่าสะพรึงกลัวเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของการที่ไม่ควรทำเช่นนั้น) ถ่ายทำเป็นภาพขาวดำทั้งหมด เราจึงเห็นเหล่าตัวประหลาดของวูด ไม่ใช่ในแบบที่พวกเขาเป็น แต่เป็นในแบบที่เอ็ดน่าจะมองเห็น ผ่านตัวกรองที่แปลกประหลาดที่เขาน่าจะใช้มองชีวิต

เดปป์แสดงได้อย่างยอดเยี่ยมในเรื่องนี้ อาจจะดีกว่าที่เขาแสดงใน Pirates of the Caribbean ด้วยซ้ำ เขาถ่ายทอดความกระตือรือร้นและมุมมองที่ลำเอียงของวูดออกมาได้ แต่เขาแสดงออกด้วยความรักและมองโลกในแง่ดี วูดยอมรับอย่างที่เราก็ต้องยอมรับ ว่าเขาเป็นคนเพี้ยนๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกแย่ลง อันที่จริง เดปป์ทำให้เขารู้สึกสนุกไปกับมัน และนั่นคือความหลงใหลนั่นเองที่ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้มีชีวิตชีวาขึ้น ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรหากแทบทุกคนต่างก็แข็งแกร่งมาก ตั้งแต่คริสเวลล์ ‘ผู้มีพลังจิต’ เพี้ยนๆ ของเจฟฟรีย์ โจนส์ ไปจนถึงบันนี่ เบรกเคนริดจ์ ของบิล เมอร์เรย์ ที่มักพูดถึงการแปลงเพศแต่ไม่เคยทำ จอร์จ ‘เดอะ แอนิมอล’ สตีล ถ่ายทอดบทบาททอร์ จอห์นสันได้อย่างสมบูรณ์แบบ และแม้แต่ลิซ่า มารีก็แสดงบทแวมไพร์ได้อย่างยอดเยี่ยม แต่การแสดงที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริงของภาพยนตร์เรื่องนี้ เหนือกว่าแม้แต่เดปป์ คือมาร์ติน แลนเดาในบทเบล่า ลูโกซี เขาได้รับรางวัลออสการ์จากเรื่องนี้ และสมควรได้รับอย่างยิ่ง เขานำเสนอลูโกซีในช่วงบั้นปลายชีวิต ผู้ที่ล้มเหลว เป็นเพียงเปลือกนอกที่เคยเป็นดาราดัง แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงผู้ติดยา แลนเดาแทบจะหายตัวไปในบทบาทนี้ และสิ่งที่คุณเห็นคือลูโกซี ทุกอณูของความโศกเศร้าของเขา อีกครั้งที่เราได้เห็นเขาไม่ใช่แค่ในตัวตนที่เขาเป็น แต่ยังรวมถึงวิธีที่วูดและแม้แต่เบอร์ตันมองเห็นเขาด้วย และผลลัพธ์ก็ยอดเยี่ยมมาก มีสุนทรพจน์หนึ่งที่ลูโกซีกล่าวซ้ำสุนทรพจน์ที่วูดเขียนให้เขาเกี่ยวกับครั้งหนึ่งที่เคยเป็นเจ้าแห่งโลกแต่ตอนนี้กำลังจะกลับมา ซึ่งชวนให้หลอนเป็นพิเศษ และแลนเดาก็น่าติดตามอย่างยิ่ง

เอ็ด วูดเป็นหนังที่หาดูได้ยาก มันคือหนังของทิม เบอร์ตันที่ไม่ได้เว่อร์วังอลังการ เป็นหนังเกี่ยวกับฮอลลีวูด (ประมาณนั้น) ที่ไม่หลงตัวเอง เป็นหนังที่ชวนคิดถึงอดีตที่ไม่ซึ้งจนเกินไป แต่ก็ยังอบอุ่นและใส่ใจอย่างมาก และโดยรวมแล้วเป็นหนังที่ทำได้ดีอย่างน่าทึ่ง ผมประทับใจในหลาย ๆ ด้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเดปป์และแลนเดา แต่จริง ๆ แล้วประทับใจกับทั้งเรื่อง ที่มนุษย์ที่เพี้ยน ๆ เช่นนี้สามารถถ่ายทอดออกมาได้อย่างสร้างสรรค์และเปี่ยมไปด้วยความรัก เอ็ด วูดเป็นเสมือนเครื่องบรรณาการให้กับเรื่องราว และในเรื่องนี้ เช่นเดียวกับอีกหลาย ๆ ด้าน หนังก็ประสบความสำเร็จอย่างยอดเยี่ยม หากคุณพลาดหนังเรื่องนี้ไป เหมือนกับที่ผมเพิ่งพลาดไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณควรไปดูให้ได้ มันเป็นเพียงผลงานภาพยนตร์ที่ยอดเยี่ยมที่ไม่ควรพลาด

ภาพยนตร์ที่คล้ายกัน

 

หากคุณชื่นชอบภาพยนตร์ชีวประวัติเกี่ยวกับวงการภาพยนตร์ เราขอแนะนำเรื่องเหล่านี้:

1. The Disaster Artist (2017): เรื่องราวการสร้างหนัง “ยอดแย่” ในตำนานอีกเรื่องอย่าง The Room ที่มีธีมคล้ายกันมาก
2. Dolemite Is My Name (2019): เรื่องจริงสุดฮาของ รูดี้ เรย์ มัวร์ ผู้สร้างหนัง Blaxploitation สุดคัลท์ในยุค 70s นำแสดงโดย เอ็ดดี้ เมอร์ฟี
3. Hugo (2011): จดหมายรักถึงยุคบุกเบิกของวงการภาพยนตร์โดยผู้กำกับ มาร์ติน สกอร์เซซี

คำถามที่พบบ่อย (FAQ)

Q: เอ็ด วู้ด มีตัวตนจริงหรือไม่ และหนังของเขาห่วยจริงหรือ?
A: มีตัวตนจริงครับ! และหนังของเขาก็ได้รับการยอมรับ (หลังจากที่เขาเสียชีวิตไปแล้ว) ว่า “ห่วย” อย่างเป็นเอกฉันท์ โดยเฉพาะเรื่อง Plan 9 from Outer Space ที่มักจะถูกโหวตให้เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่ยอดแย่ที่สุดตลอดกาลอยู่เสมอ แต่ในขณะเดียวกันก็มีความ “คัลท์” ที่ทำให้มีแฟนๆ ชื่นชอบในความพยายามของเขาครับ

Q: ทำไมหนังชีวประวัติเรื่องนี้ถึงถ่ายทำเป็นภาพขาว-ดำ?
A: เป็นความตั้งใจของ ทิม เบอร์ตัน ที่ต้องการจะคารวะสไตล์ของหนังเกรด B, หนังสยองขวัญ, และหนังไซไฟในยุค 1950s ที่เอ็ด วู้ด สร้างขึ้น ซึ่งส่วนใหญ่เป็นหนังขาว-ดำทุนต่ำครับ

Q: หนังเรื่องนี้เป็นหนังตลกหรือหนังดราม่ากันแน่?
A: เป็นการผสมผสานของทั้งสองแนวครับ หนังมีอารมณ์ขันที่เกิดจากสถานการณ์การทำหนังสุดชุ่ยของเอ็ด วู้ด แต่ในขณะเดียวกันก็มีพาร์ทดราม่าที่น่าเศร้าและสะเทือนใจ โดยเฉพาะเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างเอ็ดกับเบลา ลูโกซี่