The Call (2020) สายตรงต่ออดีต

นักแสดงนำและผู้กำกับ

• พัคชินฮเย (Park Shin-hye) รับบทเป็น คิมซอยอน: (นางเอกขวัญใจมหาชน) ที่ต้องมารับบทบาทสุดบีบคั้นอารมณ์
• จอนจงซอ (Jeon Jong-seo) รับบทเป็น โอยองซุก: นี่คือการแสดงระดับ “ปีศาจ” ที่แท้จริง! เธอขโมยหนังทั้งเรื่องด้วยการแสดงที่ทั้งน่าสงสาร, น่ากลัว, และบ้าคลั่งได้อย่างสมบูรณ์แบบ (หลายคนอาจจะจำเธอได้จากเรื่อง Burning และ Money Heist: Korea)
• ผู้กำกับ: อีชุงฮยอน (Lee Chung-hyun) (ผลงานการกำกับภาพยนตร์ยาวเรื่องแรกที่น่าทึ่ง!)

โปสเตอร์หนัง

รีวิวและบทวิเคราะห์

The Call คือ “รถไฟเหาะ” แห่งความระทึกขวัญที่สมบูรณ์แบบ!

• พล็อตเรื่องที่ฉลาดและกดดัน: หนังเรื่องนี้ “ไม่ใช่” หนังผี แต่เป็น “ไซไฟ-ทริลเลอร์” ที่เล่นกับทฤษฎีเวลาได้อย่างน่าตื่นเต้น การที่ปัจจุบันของนางเอก “เปลี่ยนแปลง” ตลอดเวลาตามการกระทำของตัวร้ายในอดีต คือความกดดันที่บีบหัวใจผู้ชมอย่างถึงที่สุด
• การแสดงที่น่าขนลุก: เคมีระหว่าง พัคชินฮเย (ผู้ถูกล่า) และ จอนจงซอ (ผู้ล่า) คือสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด จอนจงซอได้สร้างหนึ่งใน “วายร้ายหญิง” ที่น่าจดจำและน่ากลัวที่สุดในประวัติศาสตร์หนังเกาหลี
• งานภาพและเสียงที่ยอดเยี่ยม: หนังใช้สีสันที่ตัดกันระหว่างอดีตกับปัจจุบัน และใช้เสียงโทรศัพท์ได้อย่างหลอนประสาท สร้างบรรยากาศที่ไม่น่าไว้วางใจได้ตลอดทั้งเรื่อง
• ตอนจบที่ห้ามกะพริบตา: หนังเรื่องนี้มีตอนจบที่ “หักมุม” และ “โหดร้าย” จนถึงวินาทีสุดท้าย (อย่าเพิ่งลุกหนีตอนเครดิตขึ้น!)
• IMDb: ให้คะแนนสูงถึง 7.1/10
• Rotten Tomatoes: ได้รับคะแนนจากฝั่งนักวิจารณ์สูงลิ่วถึง 100% (Certified Fresh)!

VajraRaja

⭐ 6/10

ภาพยนตร์เรื่องนี้พลิกโฉมความคาดหวังของผู้ชมด้วยการพรรณนาถึงตัวเอกที่มีปัญหาพยายามปกปิดความรู้สึกผิดของตนเอง เพื่อที่จะเข้าใจภาพยนตร์ สิ่งสำคัญคือต้องแยกแยะมุมมองและมุมมองของตัวเอกกับสถานการณ์จริง แม้ว่าภาพยนตร์อาจยังไม่ค่อยดีนัก แต่ก็สามารถหลอกล่อผู้ชมได้อย่างยอดเยี่ยม พร้อมกับเปิดเผยไพ่ใบสำคัญได้อย่างแนบเนียน ภาพยนตร์มุ่งเน้นไปที่มุมมองของตัวเอก ซึ่งแท้จริงแล้วมีอาการหลงผิดอย่างรุนแรงและมีความผิดปกติทางบุคลิกภาพแบบก้ำกึ่ง (แม้ว่าตัวเอกจะถ่ายทอดสิ่งนี้ไปยังผู้โทรในจินตนาการของเธอ ฉันจะพูดถึงเรื่องนี้ในเร็วๆ นี้) ตัวเอกมีบาดแผลในวัยเด็กที่ถูกกดเก็บเอาไว้ ซึ่งเกิดจากการฆ่าพ่อของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจในเหตุเพลิงไหม้บ้าน เพื่อใช้เป็นกลไกในการรับมือ เธอจึงโน้มน้าวตัวเองให้เชื่อในความเป็นจริงเสมือน ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอเป็นเพียงเหยื่อผู้บริสุทธิ์

เห็นได้ชัดเจนที่สุดเมื่อเธอโทษแม่ของตัวเองที่ทำให้พ่อของเธอเสียชีวิต เธอเชื่อว่าแม่ของเธอเป็นต้นเหตุของเพลิงไหม้ จึงรู้สึกขุ่นเคืองใจแม้ในวัยผู้ใหญ่ตอนปลาย แม่แบกรับความเจ็บปวดนี้ไว้ แม้จะอยู่บนเตียงรอความตายด้วยโรคมะเร็งสมอง เพราะเธอไม่อยากให้สุขภาพจิตของลูกทรุดโทรมลงไปอีก อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมา เราจะได้รู้ว่าแม่ของเธอเป็นผู้บริสุทธิ์อย่างแท้จริง ในขณะที่ตัวเอกเองต่างหากที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอฆ่าพ่อ และลึกๆ แล้วภายใต้เงามืดที่ถูกกดทับ เธอเข้าใจเรื่องนี้ดี ขณะที่ตัวเอกกลับมายังบ้านในวัยเด็ก เธอสังเกตเห็นห้องใต้ดินที่ซ่อนอยู่ มีเก้าอี้ตั้งอยู่ตรงกลางพร้อมของเล่นเก่าๆ และกล่องที่ผู้เช่าคนก่อนทิ้งไว้ นี่คือช่วงเวลาที่สภาพจิตใจของเธอกลายเป็นเหมือนคนบ้า เธอจินตนาการว่าบันไดที่นำไปสู่ห้องใต้ดินกำลังลุกไหม้ เป็นสัญลักษณ์ว่าเธอไม่อาจละทิ้งการเผาบ้านและพ่อของเธอให้เป็นเถ้าถ่านได้

ลองนึกภาพว่าตอนที่เธอมาถึงบ้านหลังแรก เธอทำโทรศัพท์หาย เธอใช้แอป Find My Phone และพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่เดิม จึงเปลี่ยนไปใช้การสแกนสมองด้วย MRI ซึ่งอาจดูเหมือนนำไปสู่เหตุการณ์ถัดไป แต่กลับเป็นการย้อนรอยเหตุการณ์ในอดีต การเปลี่ยนผ่านจากโทรศัพท์ไปเป็นการสแกนสมองนั้นเป็นเพียงภาพลวงตา เธอมีโทรศัพท์เป็นของตัวเองและกำลังโทรหาตัวเอง มีการเปิดเผยว่าเธอต้องการโทรศัพท์ แต่เธอไม่เคยลืมมันไปจริงๆ เหรอ ทุกอย่างมันอยู่ในหัวของเธอ ดังนั้น เธอจึงโทรหาตัวเองซ้ำๆ กัน ซึ่งเป็นการเล่าเรื่องทั้งหมด เธอกำลังโทรหาตัวเองและกำลังพูดกับตัวเอง แต่ในใจเธอเชื่อว่าเธอกำลังคุยกับคนอื่นในอดีตจริงๆ

คนในโทรศัพท์อ้างว่าอะไร? เธออาศัยอยู่กับแม่โดยไม่มีพ่อ (แม่เลี้ยงเพราะเธอไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอนอกจากพ่อ) เธอมีความผิดปกติทางบุคลิกภาพ เธออ้างว่าแม่พยายามฆ่าเธอด้วยการเผาเธอ เธอเกลียดชังแม่โดยหวังว่าเธอจะต้องตาย ฟังดูคุ้นๆ ไหม? มันควรจะเป็นแบบนั้นจริงๆ! พระเอกแค่เปลี่ยนภาพในอดีตของเธอในหัว มาเป็นภาพอดีตผู้เช่าบ้าน พวกเขาพบกันแค่ครั้งเดียวตอนที่พระเอกยังเป็นเด็ก แต่ด้วยความที่กลัวเธอตอนเด็ก ทำให้นางเอกกลายเป็นตัวร้ายในเงาของเด็กที่อ่อนไหว ตัวร้ายก็คือเงาของพระเอก นอกจากนี้ ทั้งคู่ยังมีความคล้ายคลึงกันหลายอย่าง เพราะนั่นคือสิ่งที่พระเอกจินตนาการถึงตัวเอง ทั้งคู่ขับรถไม่เป็น ทั้งคู่ใช้ถังดับเพลิงเป็นอาวุธ (เธออธิบายให้แม่ฟังถึงวิธีการใช้ถังดับเพลิงเป็นอาวุธ ซึ่งเป็นวิธีเดียวกับที่เด็กหญิงเคยใช้ฆ่าคนอื่นในอดีต) ทั้งคู่มีลายฉลุมือที่เหมือนกันเป๊ะ ทำให้เกิดการซ้อนทับที่สมบูรณ์แบบ ยิ่งเป็นเครื่องบ่งชี้ว่าเธอกำลังโต้ตอบกับตัวเองอยู่

ภาพยนตร์ที่คล้ายกัน

หากคุณหลงใหลในหนังทริลเลอร์-ไซไฟ-หักมุม เราขอแนะนำ:

1. The Caller (2011): นี่คือหนัง “ต้นฉบับ” (เวอร์ชั่นอังกฤษ/เปอร์โตริโก) ที่หนังเรื่องนี้รีเมคมา 
2. Forgotten (2017) คืนซ่อนอดีต: อีกหนึ่งมาสเตอร์พีซหนังทริลเลอร์เกาหลีที่หักมุมจนกรามค้าง
3. Mirage (2018) ภาพลวงตา: หนังไซไฟ-ทริลเลอร์จากสเปนบน Netflix ที่มีพล็อตเรื่องการเปลี่ยนแปลงอดีตผ่านมิติเวลาคล้ายๆ กัน
4. Frequency (2000): หากอยากดูหนังแนวติดต่อข้ามเวลาในเวอร์ชั่นที่ “อบอุ่นหัวใจ” กว่านี้

คำถามที่พบบ่อย (Q&A)

Q: หนังเรื่องนี้น่ากลัวแบบผีหรือเปล่า?

A: ไม่ใช่หนังผี แต่เป็น “ทริลเลอร์-ฆาตกรต่อเนื่อง” ที่มีความรุนแรงและกดดันทางจิตใจสูงมาก อาจจะน่ากลัวกว่าหนังผีบางเรื่องเสียอีก!

Q: หนังเรื่องนี้คือ ‘The Call (2013)’ ที่ฮัลลี เบอร์รี แสดงหรือเปล่า?

A: ไม่ใช่! นั่นคือหนังคนละเรื่องกันเลย เรื่องนั้นเป็นหนังลักพาตัวบนรถ เรื่องนี้คือหนังเกาหลีที่คุยโทรศัพท์ข้ามเวลาครับ

Q: นี่คือหนังรีเมคเหรอ?

A: ใช่ เป็นการรีเมคอย่างเป็นทางการจากหนังอินดี้เรื่อง The Caller (2011) แต่เวอร์ชั่นเกาหลีนี้ได้รับการยอมรับว่าทำออกมาได้ “ดุเดือด” และ “มีสไตล์” ที่จัดจ้านกว่ามาก

บทสรุป: The Call (2020) คือภาพยนตร์ทริลเลอร์เกาหลีระดับ “มาสเตอร์พีซ” ที่คุณ “ห้ามพลาด” ด้วยประการทั้งปวง เป็นการผสมผสานที่ลงตัวระหว่างพล็อตเรื่องที่ชาญฉลาด, ความระทึกขวัญที่บ้าคลั่ง, และการแสดงระดับปีศาจ หากคุณพร้อมที่จะโดนปั่นประสาท… ก็รับสายโทรศัพท์นี้ได้เลย!